Zdjęcie Mikołaja Chopina, ojca Fryderyka Chopina
Edukacja i wpływ Weydlichów na Mikołaja Chopina:
Mikołaj Chopin urodził się jako "Nicolas Chopin" 15 kwietnia 1771 roku w Marainville-sur-Madon w Lotaryngii, która została włączona do królestwa Francji kilka lat wcześniej po śmierci Stanisława Leszczyńskiego. Jego ojciec, François Chopin, w tym czasie był zarządcą miasta. W wieku jedenastu lat Mikołaj poznał rodzinę Weydlichów, kiedy ci przybyli do Château de Marainville. Weydlichowie dostrzegli jego bystrą inteligencję i zainteresowali się jego wykształceniem. Dzięki ich wpływowi Mikołaj otrzymał solidne wykształcenie, które uczyniło go kulturalnym i obytym. Dzięki nim również rozbudziło się w nim przywiązanie do kultury polskiej.
Adam Weydlich, urodzony w Prusach Królewskich w 1742 roku, był sekretarzem ambasady polskiej we Francji. Po upadku konfederacji barskiej w 1772 roku zdecydował się pozostać we Francji i uzyskał francuską naturalizację. Ożenił się z zamożną paryżanką, a w 1782 roku został zarządcą Château de Marainville.
W czerwcu 1787 roku, po śmierci Michała-Jana Paca, Weydlichowie postanowili wrócić do Polski. Adam zaproponował, że zabierze ze sobą Mikołaja Chopina, dostrzegając w nim potencjalnego pomocnika. W wieku 16 lat Mikołaj opuścił więc Francję wraz z państwem Weydlich i udał się do Warszawy, definitywnie zerwawszy z rodziną i zostając wydziedziczonym. Nigdy potem nie powrócił do Lotaryngii.
Mikołaj Chopin przeniósł się wraz z Weydlichami do brata Adama, Franciszka, który był profesorem w Szkole Rycerskiej. Zamieszkali przy ul. Krakowskie Przedmieście 406.
W Polsce Mikołaj szybko zasymilował się i podzielał dążenia pokojowe oraz ideały wolności polskich patriotów. W 1794 roku wstąpił do powstania Kościuszkowskiego pod nazwiskiem "Mikołaj Chopin" (a nie Nicolas Chopin) i doszedł do stopnia porucznika. Niestety, ten bunt upadł, a Polska na długo zniknęła z mapy.
Mikołaj Chopin rozpoczął karierę jako księgowy w warszawskiej fabryce tytoniu. Stopniowo się usamodzielnił zawodowo i pełnił funkcję guwernera w różnych domach szlacheckich na Mazowszu i w ziemi dobrzyńskiej.
W 1802 roku Mikołaj Chopin został zatrudniony przez hrabinę Skarbek jako guwerner dla dzieci jej rodziny mieszkających w Żelazowej Woli. Tam poznał Justynę Krzyzanowską, z którą założył rodzinę.
Patriotyzm Mikołaja Chopina pomimo kontekstu historycznego:
Mikołaj Chopin przeżył życie naznaczone wielkimi przewrotami politycznymi. W latach 1795-1807 mieszkał w ówczesnej pruskiej prowincji Prusy Południowe, których stolicą była Warszawa. W 1807 Napoleon ustanowił Księstwo Warszawskie jako wasal Francji. Na kongresie wiedeńskim w 1815 r. księstwo zostało przyznane carowi Aleksandrowi i stało się Królestwem Polskim o stosunkowo liberalnej konstytucji.
Jednak po powstaniu 1830-1831 car Rosji Mikołaj I wprowadził w 1832 r. statuty organiczne, znacznie ograniczając autonomię Polski. Działania te poważnie ograniczyły prawa i wolności, które wcześniej zostały przyznane ludności polskiej.
Mimo wszystkich tych trudności Polska stała się drugą ojczyzną Mikołaja Chopina. Rodzina Chopinów jest głęboko zakorzeniona w Polsce, przywiązana do jej patriotyzmu, a w ich domu mówi się po polsku. Mikołaj Chopin odegrał kluczową rolę w przekazywaniu polskich wartości patriotycznych swoim dzieciom.
Patriotyczna pasja i nostalgia Fryderyka Chopina za Polską:
Fryderyk Chopin urodził się 1 marca 1810 roku w Żelazowej Woli w Księstwie Warszawskim. W 1830 roku opuścił ojczyznę, a w październiku 1831 roku przeniósł się do Paryża. Wówczas Paryż był ważnym ośrodkiem życia kulturalnego polskiej społeczności na emigracji. Po przybyciu do Francji od razu poczuł się członkiem "Wielkiej Emigracji Polskiej", która była zatroskana o losy Polski. Następnie nawiązał bliskie kontakty z księciem Adamem Czartoryskim i często bywał w Hotelu Lambert, głównym polskim ośrodkiem kulturalnym, politycznym i społecznym poza granicami kraju.
Muzyka Chopina, zwłaszcza jego mazurki, pieśni polskie i polonezy, uczyniły z niego zdecydowanego obrońcę Polski i symbol oporu. Mimo przymusowego usunięcia go podczas wojny rosyjsko-polskiej w 1830 roku, wyrażał głęboką miłość do ojczyzny i poparcie dla sprawy powstania. Jego nostalgiczny ból był związany z ideą umierania z dala od domu. Relacje rodzinne, zwłaszcza z matką i siostrami, odgrywały ważną rolę w tych nostalgicznych uczuciach. Nostalgia Chopina była więc gorącym pragnieniem powrotu do ojczyzny.
Fryderyk Chopin zmarł w Paryżu 17 października 1849 roku. Jego pogrzeb odbył się w kościele Madeleine, a pochowano go na cmentarzu Père-Lachaise. Zgodnie z ostatnim życzeniem, jego serce zostało przewiezione przez siostrę do Polski i spoczęło w urnie pogrzebowej w kościele św. Krzyża w Warszawie. Na tablicy pamiątkowej na grobie widnieje cytat: "Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje" (Ewangelia św. Mateusza 6,21).
Równoległe losy ojca i syna: łącznik między Francją a Polską:
Losy ojca i syna są dziwnie podobne. W wieku 16 lat ojciec wyjechał z Francji do Polski na stałe, tuż przed rewolucją. To odejście doprowadziło do jego wykluczenia z francuskiej rodziny. Pomimo tego angażował się jako patriota w swoim nowym kraju, uczestnicząc nawet w insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku i przekazując synowi ideały rewolucyjne inspirowane francuskim oświeceniem. Choć ''Nicolas'' zmienił imię na ''Mikołaj'', swojemu jedynemu synowi nadał drugie imię po ojcu - "François" przetłumaczone na język polski jako "Franciszek". Gdy w 1830 roku wybuchły w Warszawie rozruchy rewolucyjne, błagał syna, aby opuścił kraj i pozostał na wygnaniu, gdy ten wyraził chęć powrotu do walki w obronie Polski, swojej ojczyzny.
Z kolei dla Fryderyka Francja stała się jego nowym krajem. W wieku dwudziestu lat wyjechał na stałe z Polski. Po osiedleniu się w Paryżu zmienił swoje nazwisko na bardziej francuskie i stał się znanym na całym świecie jako "Frédéric François Chopin". Fryderyk Chopin służył sprawie polskiej na obczyźnie poprzez swoją muzykę, spełniając tym samym wolę ojca. Tęsknota za ojczyzną nigdy go nie opuściła.
Jedyna różnica polega na tym, że Mikołaj Chopin nie czuje żalu ani nostalgii za ojczyzną ojca w stosunku do Francji, swojego rodzinnego kraju. Jego silne "poczucie ojczyzny", potwierdzone i przekazane synowi, zdaje się dotyczyć tylko Polski, jego przybranej ojczyzny.
Jednak gdy w 1834 roku nadarzyła się okazja odzyskania paszportu i powrotu do Polski bez niebezpieczeństwa, Fryderyk Chopin postanowił z niej zrezygnować i wbrew zaleceniom ojca zdecydował się podzielić losem swoich wygnanych polskich przyjaciół. Honor i patriotyczna solidarność przeważyły nad tęsknotą za ojczyzną ...
Dodaj komentarz
Komentarze